فیروزه

این روزها با دیدن این چند قسمت نخست سریال مختارنامه، مدام یاد بازی ایران ـ بحرین در جریان بازی‌های مقدماتی جام جهانی سال ۲۰۰۶ می‌افتم.. آن بازی جز اینکه اگر با برد ما تمام می‌شد، سند صعود ما به جام جهانی بود، حکم بازی انتقام را داشت. چون درست چهار سال پیش از آن، تیم پرامید و پرمهره و به واقع رویایی پیرمرد دوست‌داشتنی فوتبال ما، «میروسلاو بلاژویچ»، در جهنم منامه، در بازی‌ای پرانتقاد به بحرین باخته بود و بازیکنان بحرین در پایان با پرچم عربستان ـ رقیب سنتی ما در آن زمان که صعودش منوط به شکست ما بود؛ شکستی که همه آن را ناممکن می‌دانستند و ما ثابت کردیم مرد ممکن ساختن ناممکن‌ها هستیم!! ـ شادی کرده بودند. در بازی معهود، که در تهران برگزار می‌شد، همه چیز برای یک انتقام بزرگ آماده بود؛ تو گویی صعودمان به جام جهانی اهمیتی کمتر از این انتقام داشت. ولی در نهایت ما بازی را با تک گل «محمدرضا نصرتی» بردیم و خلاص…بازی‌ای بی‌انرژی..بازی‌ای که باید چیزی فراتر از امتیاز و صعود، آن را جاودانه می‌کرد..شادی رفتن به جام جهانی را داشتیم ولی یک چیزی در آن میان کم بود: انتقام و انرژی آن؛ چیزی دراماتیک. در میان بازیکن‌های آقای! آن تیم، به یک بازیکن فدایی از جنس مجتبی محرمی و احمدرضا عابدزاده، به یک رذل دوست‌داشتنی مانند مارادونای ۱۹۸۶ محتاج بودیم تا حریف را تحقیرشده ببریم…یک لگد، یک کارت قرمز، یک فحش، یک تنه، یک فریب داور، یک «دست خدا»؛ ما بازی انتقام را به تفکرات منطقی و محتاطانة برانکو ایوانکوویچ باخته بودیم.. و مهم‌تر از آن به نسلی از فوتبالیست‌ها که چهار سال پس از آن شب جهنمی، در دویدن‌هایشان انرژی و انگیزه دیده نمی‌شد: انگیزة انتقام؛ چیزی در مایه‌های شخصیت اول یک وسترن خشن و ناموسی چون «این گروه خشنِ» سام پکین پا… اینکه تو برای چیزی فراتر از منطق عقلانی بجنگی انرژی‌ای دارد که تو را جذب می‌کند. همان انرژی‌ای که در پایان بازی ذوب آهن ـ الهلال بازیکنان ایرانی را وامی‌دارد رقص شمشیر کنند به تلافی رقص شمشیر عربستانی‌ها در تهران… ادامه…