فیروزه

مژده ای جان خسته! شب فرا می‌رسد آرام آرام

و می‌کاهد از روشنایی جانکاه ِِ روز!

مژده ای جان ِ عاصی! ماه، رخ می‌نماید آرام آرام

از زیرِ ابرها و پایان می‌بخشد به سلطه‌ی فرساینده‌ی روز!

صبور باش ای جان ِ خسته! شب به زودی

پناه خواهد داد تو را زیر ِ مخمل ِ مشکی ِ ستاره بارانش

و تو خواهی خفت، فارغ از درد ِ روزافزونِِ

دست‌ها، پاها و تن ِ کوفته و کوبیده‌ات!

روز ِ نگون‌بخت، از آن ِآْن‌ها بود – شبِ سپید بخت از آنِِ من:

بیا ای خواب مهربان و مرا تنگ در آغوش گیر.

اما چیست، چیست آن رشحاتِ سرخ به رنگ ِ خون

تراویده از دل ِ ابرهای تیره؟ آه ای فجر گلگون!

آه ای پگاه هولناک – بگذار لختی دیگر بیارامم در بستر

بس کوفته و خسته‌اند استخوان‌های من، مغزم.

جاری ِ خون در رگانم و تمامی ِ من رفته از دست،

رحم کن! آه نه! یک بار دیگر این شهر نکبت بار دیوسرشت!

من، مادر، و دو برادرم
و بسیاری از دوستانم
هر گاه به جایی پناه می‌بریم
زیر ِ پای ما چاهی بزرگ دهان می‌گشاید
زیرا بالای سر ِ ما، همه چیز صاحب دارد،
و همه چیز پشت ِ درهای بسته و قفل شده
به خواب و خیال و آرزوهای ناممکن پیوسته.

زیرا بالای سر ِ ما همه چیز خریده شده:
سایه‌ی درخت‌ها، گل‌ها،
میوه‌ها، بام‌ها، اتومبیل‌ها،
آب‌ها، مدادها،
و ما را گریزی از فرورفتن نیست
در اعماق زمین
و پایین‌تر حتی،
دورتر و دورتر از مالکان،
لای دست و پای موجوداتِ حقیر.

زیرا بالای سر ما
آن‌ها همه چیز را صاحب شده‌اند،
نوشتن را، خواندن را، رقصیدن را
قشنگ حرف زدن را،
و ما با چهره‌ای که از شرم سرخ شده است
آرزویی جز ناپدید شدن
و پیوستن به ذرات ِ نامرئی نداریم.