فیروزه

۱. ملزومات اساسی شعر گفتن قلم و کاغذ هستند. اما ممکن است در برخی از حالات و مواقع، به ملزومات فرعی شعر گفتن هم نیاز پیدا کنید. برخی از ملزومات فرعی شعر گفتن عبارتند از: شمع، گل، پروانه، دواوین شاعران سلف، علف، سیگار، زیرسیگاری و در مورد شعرهای خاص، منقل. این ملزومات را آماده کنید تا در مواقع شعر گفتن از آن‌ها در اتاق خالی استفاده کنید.

۲. قبل از شروع عملیات شعر گفتن، چراغ‌ها را خاموش کنید. فرشتگان الهام از نور الکتریسیته گریزان‌اند. برای تأمین نور اتاق از آتش منقل یا نور شمع استفاده کنید.

۳. وقتی کلمات به ذهنتان خطور کردند، سعی نکنید بین آن‌ها ارتباط معنایی ایجاد کنید. خاصیت شعر خوب این است که کلماتش به هم ارتباط نداشته باشند. تنها کافی است بین کلمات رابطهٔ موسیقایی ایجاد کنید.

۴. اگر مدتی فرشتهٔ الهام به سراغتان نیامد و کلمات را به شما القا نکرد، برای تحریک او از «مواد نیروزا» استفاده کنید. پس از استفاده از این مواد، خیالتان به حدی به فعالیت می‌افتد که فرشتهٔ الهام را ـ در هر قبرستانی که باشد ـ پیدا می‌کند و کت‌بسته تحویلتان می‌دهد.

۵. به محض اینکه اولین شعرتان را تولید کردید، به این باور برسید که از ابتدای تاریخ تا همین الان شاعری به عظمت شما ظهور نکرده است. به همه شاعران گذشته و حال فحش بدهید و آن‌ها را یک مشت لفاظ خطاب کنید که هیچ چیز از شعر سرشان نمی‌شده است. البته از این میان «بیدل دهلوی» را استثنا کنید. بیدل شاعری است که هیچ‌کس معنی شعرهایش را نمی‌فهمد، اما همه شعرهایش را می‌خوانند.

۶. موهایتان را بلند کنید. به حدی که از پشت به سر زانویتان برسد. دقت داشته باشید که نباید به موهایتان برسید و آنها را مرتب کنید. موی بلند مرتب مال خواننده‌هاست. شاعر باید موهای بلند هپلی داشته باشد.

۷. از این به بعد، به محض این‌که شعری گفتید آن را برای همه روزنامه‌ها و هفته‌نامه‌ها و دوهفته‌نامه‌ها ماهنامه‌ها و گاهنامه‌ها و بولتن‌ها و سایت‌ها و خبرگزاری‌‌های غیرمعتبر بفرستید. در ضمن، یک وبلاگ راه‌اندازی کنید و شعرهایی را که می‌گویید در آن به نمایش بگذارید. در پس‌زمینه وبلاگتان عکس خودتان را در حالی که دستتان را زیر چانه‌تان گذاشته‌اید و به دوردست‌ترین افق‌ها خیره شده‌اید، قرار دهید. یادتان باشد قبل از آپ کردن عکس، با فتوشاپ کلیه چاله چوله‌ها و خط و خطوط صورتتان را ماله‌کشی کنید.

۸. در اوایل کار وبلاگ (که کسی به وبلاگتان سر نمی‌زند و شعرهایتان را نمی‌خواند) خودتان شعرهایتان را بخوانید و برای خودتان کامنت بگذارید و بنویسید که چه شعرهای خوبی دارید و شعرهایتان در عین روانی چقدر عمیق‌اند و چقدر از آینده‌های درخشان شعر فارسی هستید و چه وبلاگ قشنگی دارید و بدون ذکر نام برای خودتان بمیرید.

۹. در جلسات، اجازه بدهید همه شعرشان را بخوانند و وقتی شعر همه تمام شد، آن‌وقت شعر خودتان را بخوانید. در شعر خواندن عجله نکنید و تا حاضران در جلسه به اصرار و التماس و پابوسی‌تان نیفتاده‌اند لب از لب باز نکنید.

۱۰. به محض اینکه تعداد شعرهایتان به حدی رسید که تایپ‌شده‌شان ۴۰ صفحه کاغذ شد، برای انتشارشان با یک ناشر مذاکره کنید. مطمئن باشید هیچ ناشری حاضر نخواهد شد شعرهای شما را با هزینهٔ خودش چاپ کند. پس قبل از مراجعه به ناشران با خودتان پول کافی به همراه ببرید.

۱۱. همیشه دیر به جلسات شعرخوانی بروید تا به آخر برنامه برسید. وقتی به پشت تریبون دعوتتان کردند، با خودتان کلی کاغذ ببرید و دست‌کم شش دقیقه را به گشتن در میان آن‌ها بگذرانید. دست آخر از حضار عذرخواهی کنید که شعر تازه‌تان را همراه ندارید و مجبورید شعر قدیمی بخوانید. همان شعری که همه آن را از بر دارند.

۱۲. زود پیر شوید. پیر شدن یکی از مهم‌ترین رموز موفقیت در شاعری است. اگر نمی‌توانید به طور طبیعی پیر شوید، پیر شدن مصنوعی را امتحان کنید. موهایتان را طره طره با لاک غلط‌گیر رنگ کنید. عصا دست بگیرید. خمیده راه بروید. سرفه‌های خشک و خش‌دار و خلطی کنید و اسلوموشن حرف بزنید.

۱۳. به انتهای نام خانوادگی‌تان پسوند بچسبانید. این پسوند‌ها باید دال بر یکی از موارد زیر باشد: محل تولد، محل سکونت، علایق شخصی، غذای مورد علاقه و… باشد.

مثال: طبری، خراسانی، شیرازی، زعفرانی، بختیاری و…

۱۴. تلویزیون چیزی است که می‌تواند شما را شهرهٔ خاص و عام کند. اگر تهیه‌کننده، مجری، کارگردان، منشی صحنه، واحد امپکس و نودال یا هر آشنای دیگری در صدا و سیما دارید، به پایش بیفتید تا اگر شده برای دو دقیقه شما را به تلویزیون ببرد و با شما مصاحبه کند.

۱۵. با مطبوعات گفت‌و‌گو کنید و حرف‌های سیاسی بزنید. حرف سیاسی هر ننه‌قمری را مشهور می‌کند، شما که جای خود دارید. در ایام انتخابات از همهٔ نامزدهای مختلف انتخاباتی حمایت کنید و همهٔ بیانیه‌هایی را که در حمایت از آنها منتشر می‌شود امضا کنید. حواستان باشد به محض اینکه انتخابات برگزار شد و نامزد برنده انتخاب شد، حمایتتان از رقیب او را تکذیب کنید و بگویید بدون هماهنگی با شما امضا کرده‌اند.

حالا شما یک شاعر معروف هستید. یکی از قله‌های شعر فارسی که حافظ و سعدی در برابرتان تل ماسه‌ای بیش نیستند. حالا می‌توانید به پدر و مادرتان بگویید به شما افتخار کنند و در جمع فامیل پزتان را بدهند. موفق باشید.