فیروزه

تقدیم به رم با عشق، فیلم بدی است. یک فیلم هالیوودی بی سر و ته. بد بودنش را از اسم و موسیقی تیتراژ اول فیلم می‌شود فهمید. انگار اول فیلم نوشته باشند شما را دعوت می‌کنیم به تماشای یک فیلم سفارشی بد. فیلم با دم دستی‌ترین ایده شروع می‌شود. گرفتن نما از در و دیوارهای رم. هر چند این بار به خلاف Midnight in Paris در مدت زمان کوتاه‌تری این کار را می‌کند و کم‌تر مخاطبش را مجبور به تماشای در و دیواری که هیچ پیش بردی در فیلم ندارد می‌کند. بعد از تماشای در و دیوارهای رم قرار است کاریکاتور یکی از تکنیک‌های دستمالی شده سینمایی را ببینیم. این‌که یکی از شخصیت‌های فیلم بیاید جلوی دوربین و کمی برای‌مان حرف بزند، کاری که نمونه اعلایش را کیشلوفسکی در فیلم No End و برگمان در سونات پاییزی و Saraband انجام داده‌اند. بدتر این‌که خود وودی آلن در فیلم Annie Hall همین کار را می‌کند. اما این کجا و آن کجا؟ ادامه…