۷ مارس ۲۰۰۸ میلادی
۲۸ صفر ۱۴۲۹ هجری قمری
دو تولد و سه درگذشت در تاریخ فرهنگی- هنری امروز قابل ره‌گیری است.
۱۵ سال پیش در چنین روزی احمد عبادی، موسیقیدان و نوازنده برجسته سه‌تار، درگذشت. گردآوری ردیف‌های ایرانی از جمله ماندگارترین آثار اوست.
۱۸ سال پیش در چنین روزی حسین قوامی، موسیقیدان ایرانی درگذشت.
۳۳ سال پیش در چنین روزی از سال میلادی میخاییل باختین، فیلسوف روس، درگذشت.
۶۰ سال پیش در چنین روزی مجید انتظامی، آهنگساز برجسته ایرانی، متولد شد.
و ۲۲۳ سال پیش در چنین روزی از سال میلادی الساندر مانزونی متولد شد.
الساندر مانزونی
الساندر مانزونی، شاعر، رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و نظریه‌پرداز ادبی، در هفتم مارس ۱۷۸۵ در شهر میلان متولد شد. در مدارس مذهبی تحصیل کرد و در سال ۱۸۰۵ نخستین شعرش را برای تسلی‌بخشیدن به مادرش که عزادار یکی از شخصیت‌های مورد احترامش بود سرود.
مانزونی در سال ۱۸۱۰ از مکتب کلاسیسم به مکتب رومانتیسم روی آورد و نخستین نمایشنامه‌اش را با نام «کنتی از کاماگنولا» در سال ۱۸۱۷ منتشر کرد. مانزونی در مقدمه این نمایشنامه با رد نظرات ارسطو درباره نمایشنامه، بیان واقعیت را معیاری با ارزش برای خلق اثر نمایشی عنوان می‌کند و در نوشته مشهورش با نام «نامه به م. شووت درباره اتحاد زمان و مکان در تراژدی» وحدت عمل را نه فقط ناشی از حادثه‌ای منفرد و منحصر در حدود مکانی و زمانی مشخص، که همچنین متاثر از رابطه‌ای ارگانیک بین چندین رویداد می‌خواند که موضوع واحدی را توضیح می‌دهند.
از آثار مانزونی به رغم آن که همواره تاکید داشت نمایشنامه‌هایش متونی است برای خواندن، در صحنه نیز استقبال می‌شد.
«آدلچی» ، «اسپارتاکوس » و رمان «نامزد» از آثار اوست.
آلساندرو مانزونی در ۲۲ مه سال ۱۸۷۳ در میلان چشم از جهان فرو بست.
