فیروزه

«I see dead people»
نمی‌دانم باید گفت که این دیالوگ «هیلی جوئل آزمنت» را به شهرت رساند یا «هیلی جوئل آزمنت» باعث شد که این دیالوگ در اذهان ثبت شود! کمتر کسی در جهان سینما پیدا می‌شود که این دیالوگ را به خاطر نداشته باشد! هیلی جوئل آزمنت بازیگر کودکی که معروف‌ترین دیالوگش در فیلم «حس ششم» نیز همین است! درست است که ذهن خلاق شایامالان در صحنه‌هایی همچون بازشدن کابینت‌ها، جشن تولد و کلاس درس در بازی آزمنت نقش بسزایی داشته است اما شاید اغراق نباشد اگر بگویم بخشی از سنگینی بار فیلم را همین آزمنت به تنهایی به دوش می‌کشد، او با مدل بیان دیالوگ‌هایش، راه رفتنش و با طرفندی ساده همچون عمیق نگاه کردن، توانایی خارق العاده خود را در بازیگری نشان می‌دهد.

جدای از این‌ها، «حس ششم» از آن دسته از فیلم‌هایی است که بعد از تماشای آن دوست داریم بار دیگر و با دقت بیشتر آن را ببینیم و سعی کنیم یک‌جایی مچ کارگردان را بگیریم، اما بعد از دوباره دیدن باز هم غافلگیر می‌شویم و می‌فهمیم جریان آن‌قدر هم ساده نیست و کارگردان با دقت بسیار زیادی عوامل و نشانه‌ها را کاملاً در جهت خط داستان چیده است. گرچه شایامالان می‌گوید فیلم را بر مبنای ترس انسان‌های واقعی از ناشناخته‌ها، توانایی و قدرت و… ساخته است، اما بهتر آن است که بگوییم این فیلم کاملاً در جهت اثبات جهان پس از مرگ است. اما جهان پس از مرگ به شیوه‌ای که خود فکر می‌کنند و نه به آن شیوه‌ای که در ادیان الهی آمده است! ما هیچ چیزی مبنی بر وجود برزخ و بازخواست افراد و عذاب و نعمتشان به سبب اعمالشان در دنیا، در جهان پس از مرگ خلق شده در فیلم شایامالان نمی‌بینم! آن‌ها نمی‌دانند که مرده‌اند و به قول کول حتی چیز‌هایی را می‌بینند که می‌خواهند!

این دقیقاً یعنی چیز خاصی در آن طرف نیست، هرچه بخواهی ‌می‌بینی و حتی نمی‌دانی مرده‌ای و خبری از عذاب و پاداش و این‌ها نیست. ادامه…

همه ما در حافظه تاریخی‌مان تصویر خاصی از اژدها داریم، شاید خیلی‌های‌مان بر اساس داستان‌هایی که خوانده ‌و فیلم‌ها وانیمیشن‌هایی که دیده‌ایم ذهنیتمان از اژدها یک ذهنیت سیاه باشد! آن‌ها خون‌خوارند،از دهانشان آتش بیرون می‌آید و همه را می‌کشند. شاید بتوان ده‌ها فیلم نام برد که شخصیت قهرمان با نیت نجات بشریت از چنگال اژدهای اهریمنی به مبارزه با آن می‌پردازد. اما این ذهنیت منفی از ابتدای تماشای شخصیت انیمیشنی «خشم شب» فرو می‌ریزد. خشم شب با آن چشمان بزرگش مخاطب را یاد یک کارتون قدیمی می‌اندازد، یاد همان سرندپیتی معروف؛ همان شخصیت مهربان صورتی رنگ. وقتی «هیکاپ» چاقویش را بالا می‌برد تا «خشم شب» را بکشد، او با حالتی معصومانه‌ به پسر نگاه می‌کند و آرام چشمانش را می‌بندد و سرش را بر زمین می‌گذارد. اینجاست که می‌فهمیم این اژدها با تصویر خشن اژدهای ذهن ما فرق دارد و چشمان بزرگش سیاهی تنش را گم‌کرده. که باعث می‌شود این اژدها را دوست داشته باشی! ادامه…