اشاره: پدی کلارک ها ها ها نوشتهٔ رادی دویل، سال‌ها پیش جایزهٔ بوکر را برای نویسنده‌اش به ارمغان آورد. این نوشته روایت نویسنده است دربارهٔ نگارش این رمان. این کتاب را میلاد زکریا به فارسی ترجمه و انتشارات اندیشه سازان آن را منتشر کرده است.
نوشتن پدی کلارک ها ها ها را فوریهٔ ۱۹۹۱ شروع کردم، چند هفته پیش از تولد نخستین فرزندم. رمان سومم، پیشوا را تازه در نوامبر گذشته‌اش تمام کرده بودم و خوب یادم است که بهم می‌گفتند این آخرین کتابی خواهد بود که تا مدت‌ها می‌نویسی، تا وقتی که فرزندت و فرزندهای دیگرت از آب و گل در بیایند و مدرسه بروند. به نظر من که دوستانم داشتند شوخی می‌کردند، ولی همین هم نگرانم می‌کرد. من یک معلم بودم و حالا یک پدر ولی چیز دیگری که می‌خواستم آن را تمام و کمال به دست بیاورم، رمان نویس شدن، داشت به حاشیه می‌رفت، داشت تبدیل می‌شد به یک سرگرمی یا حتی یک خاطره. این بود که پدی کلارک را شروع کردم تا به خودم ثابت کنم می‌توانم، که البته این کار را هم کردم. به خودم ثابت کردم هنوز هم در زندگی‌ام برای نوشتن جایی هست. ادامه…
معمولاً بعدازظهرها به باشگاه می‌روم. وقتی وزنه می‌زنم انگار که کلمات را جابه‌جا می‌کنم. موقع تمرین به داستان یا فصلی که صبح روی آن کار می‌کردم فکر می‌کنم. جملات را دوباره می‌نویسم، استعاره‌ها را درک می‌کنم، شخصیت‌ها را حذف می‌کنم، پارگراف‌ها را از نو می‌چینم و گاهی اوقات به آنچه قرار است فردا خلق کنم می‌اندیشم. شاید به کارهای «برادران اَوِت» گوش کنم یا به یک کتاب صوتی. با این حال الهام همیشه ناگهانی است و وقتی اتفاق بیفتد دکمه پاز را می‌زنم و می‌روم سراغ نوت‌پد الکترونیکی‌ام و ایده‌ام را ثبت می‌کنم.
من از چیزهای بسیاری الهام می‌گیرم. نقاشی‌های گرهارد ریشتر یا ماری هیلمن، هنر کانسپتچوال، رمان‌ها، یک دست بازی شطرنج خوب، یک دوچرخه سواری طولانی کوهستانی، صحبت کردن با همسرم، صحبت کردن با دیگر نویسنده‌ها و نیز موسیقی. همه موسیقی‌ها برای من الهام بخش نیست، ولی به آلبوم‌های مشخصی که مرا سرحال می‌آورند و حس خوبی به من می‌دهند، گوش می‌دهم. نظیر آنچه به بازیگران کمک می‌کند تا حس بگیرند. مثلاً زمانی که داشتم رمان جدیدم را می‌نوشتم بارها . بارها به آهنگ «برای اِما»ی «بون لور» را گوش داده‌ام. 
روی یک تابلوی اعلانات باریک و کشیده، میان بریده‌های روزنامه و کارت پستال‌ها، قطعه کاغذ مربع شکل و کوچکی از چرمِ رنگی هست که از چیزهایی از تام اشکرفتِ هنرمند روی آن نوشته شده است و سال‌هاست که به من الهام می‌بخشد. یک دایره سیاه رنگ است که به چهار بخش تقسیم شده و در هر قسمت این کلمات وجود دارند: تحقیق کردن، آزمودن،کشف کردن و گزارش دادن. نکتهٔ جذاب برای من دربارهٔ این دایره این است که درست مثل بازی «چرخهٔ شانس» می‌توان از هر کدام از این چهار قسمت شروع کرد و به چرخه‌ای پیوست که حاصلش رهایی ذهن و انظباط است. 
نوشتن را هیچ‌گاه وقتی سر حال نیستید شروع نکنید. باعث می‌شود هنوز شروع نکرده رهایش کنید. یک استاد نویسندگی قدیمی به من می‌گفت: برای نویسنده که سرگرم کننده نباشد برای خواننده سرگرم کننده نیست. منظورش این بود اگر شما هنگام نوشتن از کارتان لذت نبرید، خواننده هم از کار لذت نخواهد برد. من اما می‌خواهم یک قدم جلو تر بروم: برای این که مطمئن شوید ذهنتان در بهترین موقعیت ممکن است، برای پنج دقیقه کاری را که سرحالتان می‌آورد انجام دهید. ممکن است این کار گوش دادن به یک آهنگ باشد یا دیدن یک کلیپ خنده‌دار یوتویوب، یا خواندن قسمتی از یک کتاب که لبخند تحسین بر لبانتان می‌نشاند (یا باعث می شود از حسادت لب بگزید، اگر آن کار از کارهای شما بهتر باشد) پنج دقیقه که تمام شد بنشینید و بنویسد. البته که خود نوشتن ممکن است شما را سر حال بیاورد ولی عموماً این احساس آخر نوشتن سراغ آدم می‌آید نه ابتدای کار. 
قوانین؛ من بسیار به نظم و چارچوب معتقدم. وقتی کمی اجبار در کار باشد ایده‌های خلاقانه پیدایشان می‌شود. دوست دارم زمانی ثابت برای نوشتنم داشته باشم. شما می‌توانید محدودیت واژگانی اعمال کنید (۲۵۰ کلمه برای امروز و تا وقتی انجام نشود اجازه ترک کامپیوترم را ندارم!) یا سی دقیقه زمان بگیرید و بنویسید. یا قانونی وضع کنید شما تنها مجازید از ۸ تا ۸:۳۰ دقیقه بنویسید و باید کار را در ۸:۳۰ دقیقه متوقف کنید. نه ایمیل، نه اینترنت نه تلفن، نه میان وعده، نه یوگا، نه کار کردن روی نوشتهٔ دیگری که به کار الان شما ربطی ندارد و نه هیچ چیز دیگری. یک ساعت را مشخص کنید و تنها بنویسید. احتمالاً در برابر آنچه قرار است در نهایت به وقوع بپیوندد، این کار ناراحت کننده‌ای است. من غالباً برای شروع کار مجبورم صبر کنم تا نگرانی و بی‌قراری فراوانم فروبنشیند. ولی به نظر من نگرانی‌ها می‌تواند نشان از چیزهایی ناشناخته و جذاب باشد که در حال وقوع است. چیزهایی نامأنوس یا آن‌چنان که آدام فیلیپس، روان‌کاو انگلیسی، می‌گوید: بی‌قراری تنها راه نوشتن برای یک شخص است. قوانین مستبدانه هستند اما باید به آن‌ها پایبند بود. این به نظر من بسیار مؤثر است. 