«الهام‌بخش نویسندگی من، سال‌های زندگی‌ام در سلول انفرادی بوده است، آن زمان که نوشتن تنها ابزار ارتباطی‌ام بود. در دنیای بیرون زندان، وقتی حس انزوا یا تنهایی به سراغمان می‌آید، گوشی تلفن را برمی‌داریم تا با کسی حرف بزنیم، یا در یخچال را باز می‌کنیم تا چیزی بخوریم. وقتی در زندان ایالتی سن‌کوئنتین منتظر اجرای حکم اعدام بودم، به سراغ قلمم می‌رفتم. نوشتن نوعی درمان، تأمل و مراقبه است.» ادامه…
