فیروزه

کتاب خاوران‌نامه یک مثنوی حماسی است مشتمل بر ۲۲۵۰۰ بیت که در بحر متقارب مثمن مقصور سروده شده و در آن افسانه‌ها و داستان‌های خیالی از سفرها و جنگ‌ها و دلاوری‌های حضرت علی‌بن‌ابیطالب(ع) و یارانش مالک‌اشتر و ابوالمحجن در سرزمین خاوران، با شاه خاور به نام «قباد» و شاهان بت‌پرست دیگر به نام «طهماس» شاه و «صلصال» شاه و سپاه دیوان و اژدها به نظم کشیده شده است.

نویسنده کتاب، شمس الدین محمد بن حسام الدین حسن فرزند شیخ شمس الدین زاهد معروف به «ابن حسام» از مردم «خوسف» قهستان خراسان بوده و در همان‌جا تولد یافته است و خوسف دهی است که تقریباً در کرانه کویر لوت در حدود مرز خراسان و کرمان واقع شده و اکنون جزء بیرجند و قاینات است.

وی به واسطه سرودن خاوران‌نامه، لقب فردوسی ثانی یافته است. این مثنوی گران‌قدر که از قدیمی‌ترین منظومه‌های حماسی دینی در ادب فارسی است، در نوع خود کم‌نظیر و به لحاظ سبک و ارزش شعری از مقام ممتازی برخوردار است.

حضرت امیر مؤمنان در مصاف با میر سیاف

حضرت امیر مؤمنان(ع) در مصاف با قطار

چون هدف این داستان‌ها، تحکیم ایمان مردم و برانگیختن حس تحسین شیعیان و دوست‌داران آل علی(ع) بوده است، بنا به پسند عوام در آن روزگار، همیشه صحت روایات تاریخی مورد نظر نبوده بلکه در آن‌ها گاه سخن از جنگ با اژدها و دیو و جن می‌رود. شخصیت‌های انسانی این مثنوی همچون مالک اشتر، ابوالمحجن و عمر بن امیه واقعیت تاریخی دارند ولی پاره‌ای دیگر نظیر عملاق، قرطاس، عبدوی و نیر مکان‌هایی همچون حصن ضمان و حصن ظفر صرفا ساخته‌ی ذهن شاعر است و تنها از دید حماسی باید بدان‌ها نگریست.

از مجموع نسخه‌های خاوران نامه، کهن‌ترین آن‌ها نسخه‌ی موزه هنرهای تژئینی تهران است که هم اکنون در کاخ گلستان نگهداری می‌شود.

یحیی ذکاء از مقایسه جزییات صورت‌ها و طرز قلمزنی‌ها و رنگ آمیزی‌ها و صحنه‌سازی‌ها و ترکیب‌بندی‌های نگاره‌های این نسخه چنین نتیجه می‌گیرد که در مصور ساختن صفحات این کتاب، سه نفر نقاش یا به عبارت دقیق‌تر یک استاد و دو شاگرد دست داشته‌اند.

این نسخه در ابتدا یعنی پیش از متلاشی شدن دارای ۱۵۵ قطعه نقاشی بوده ولی اکنون تعداد نقاشی‌های باقی مانده آن فقط به ۱۱۵ قطعه می‌رسد و ۴۰ نگاره باقی مانده در مجموعه‌های مختلف پراکنده‌اند.

چون تاریخ کتابت نسخه و مینیاتورهای فوق همزمان با سلطنت ترکمانان آق قویونلو و قره قویونلو در ایران است و دارای شیوه معین و مشخصی است؛ از این رو متخصصان اروپایی، سبک نقاشی آن را «سبک ترکمان» نامیده‌اند.

در حالی که یحیی ذکاء آن را ادامه هنرهای قدیم و پدید آورده‌ی خود ایرانیان می‌داند که بر اثر مرور زمان و نفوذ شیوه‌های گوناگون از کشورهای همسایه مانند بیزانس و چین و هند و غیره، و ابداع و تفنن‌های استادان کار، تحولات و تغییراتی یافته و به صورت‌های مختلف جلوه‌گر شده است.

برخی از نگاره‌ها تاریخ ۸۸۲ هجری قمری را دارد و به امضای نقاشی به نام فرهاد است. این امضا، نخستین امضای یک نقاش پس از امضای جنید بغدادی است.

رسیدن عمر امیه به حضور حضرت (ع)

گشوده شدن قلعه خیبر به دست حضرت علی (ع)

فرهاد، نقاش گمنام و شیرین قلم اواخر قرن نهم، گویا از اهالی شیراز بوده که در شیوه‌ای خاص هنرآفرینی کرد. به استناد تصاویر تاریخ‌دار نقاش، می‌توان گفت این نسخه ارزنده در حوالی سال ۸۹۲ هجری قمری پایان یافته و حدود ۱۰ سال نیز صرف کتابت و آفریدن نقوش آن شده است.

شیوه مجلس‌آرایی و کشیدن درختان سرو و گیاهان نواحی گرمسیری و ترسیم حیوانات دریایی، از قبیل نهنگ‌ها و ماهی‌های گوناگون و مناظر کشتی‌ها و کناره‌ها، این حدس را تأیید می‌کند که نقاش به ساحل دریاها و امکانات آن دسترسی داشته و در شهر شیراز که تا حدودی به آن نواحی نزدیک‌تر بوده، نقشی می‌ساخته و شیوه شیرازی و ترکمانی را در تصاویر خود اجرا می‌کرده است. نقوش روی کشتی‌ها، اسلیمی گل اناری و کلاه‌های برخی افراد، درویشی و بلند و نمدی در عیار شیوه شیرازی‌ها و ابرها، چین دامنی و باب آن سامان است و تزئینات چادرها و سایر نقوش نیز در این مکتب قرار دارند. شیوه خطوط متن نسخه، شیرازی است که با نسخه‌های دیگری که در این شهر کتابت شده یکسان و یک عیار است. از طرفی شیوه تذهیب و تشعیر صفحات اول و آخر کتاب نیز در مکتب شیراز است و نقش پرآذین تاج‌های کیانی و رگه‌های مارپیچی ظروف ساسانی و شیوه‌های ختایی و اسلیمی و نقوش در و دیوار ساختمان‌ها و قیافه‌ها و لباس‌های زنانه و قوسی‌های طاقی و قندیل‌های عمارات، مؤید این نکته است که نقاش، از اهالی شیراز بوده و نسخه مزبور را در آن دیار مصور کرده است.

منابع :
۱- خوسفی بیرجندی، ابن حسام، خاوران نامه، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۱
۲- مرادی، حمید الله، تازیان نامه پارسی، خلاصه خاوران نامه ابن حسام خوسفی، مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۸۲
۳- ذکاء، یحیی، «خاوران نامه، نسخه خطی و مصور موزه‌ی هنرهای تزئینی»، هنر و مردم، دوره ۲، شماره ۲۰

مسجد تاریخانه در جنوب شرقی دامغان واقع شده و یکی از بهترین نمونه‌های مساجد نخستین در ایران و قدیمی‌ترین بناهای پس از اسلام است. درباره تاریخانه و زمان ساخت بنای اولیه آن، صاحب‌نظران بسیاری بحث کرده‌اند. نویسنده مرآه البلدان، دستور ساخت تاریخانه را به امیرالمؤمنین علی(ع) نسبت داده و آندره گدار، تاریخ ساخت این بنا را اواسط قرن دوم هجری ذکر کرده است. آرتور پوپ، ساخته شدن این مسجد را بین سال‌های ۱۳۰ تا ۱۷۰ هجری دانسته و محمد کریم پیرنیا تاریخ ساخت آن را حدود ۱۵۰ هجری می‌داند.

در وجه تسمیه این بنا گفته‌اند که تاری به معنای خداست و تاریخانه یعنی خدای خانه. عده‌ای بر این باورند که این مسجد قبلاً آتشکده بوده و پس از تسلط اعراب‌، آن را ناری‌خانه خوانده‌اند و سپس به تاریخانه معروف شده است.

نمای مسجد تاریخانه پیش از ساخت طاق بر دهانه میانی شبستان – از کتاب معماری ایران اثر پوپ

نمای کنونی مسجد تاریخانه

در زمان بازسازی مسجد در قرن سیزدهم هجری‌، به جای طاق‌های مازه‌دار (بیضوی) اصلی که اغلب فرو ریخته بودند‌، طاق‌های نوک‌تیز جناغی بنا شدند، هر چند که در بخش‌هایی از بنا‌، نمونه‌هایی از طاق‌های مازه‌دار اولیه به چشم می‌خورد.

بخشی از رواق جانبی مسجد تاریخانه

بنا بر توصیف مؤلف مرآه البلدان‌، در قرن سیزدهم هجری قمری‌، تنها چند ستون از این بنا باقی مانده بود. نویسنده تاریخ قومس یادآور می‌شود که میرزا آقا عاملی‌، از وعاظ دامغانی‌، با کمک مالی مردم، طاق‌های مسجد را بازسازی کرد؛ اما در این بازسازی‌، حالت اولیه طاق‌ها را تکرار نکردند و آن‌ها را به روش معمولی در آن روزگار ساختند. او می‌گوید که از سوی شمال غربی‌، سه دهانه رو به جنوب شرقی و پنج دهانه دیگر به شبستان‌هایی باز می‌شده که اکنون خراب شده‌اند.

تاریخانه دامغان‌، یکی از کهن‌ترین ساختمان‌ها در شیوه خراسانی است. بار بنا به شدت تحت تأثیر معماری ساسانی و ساختمان‌ها و کاخ‌های سروستان و فیروزآباد است. نقشه ساختمان بر پایه همان شبستان ستون‌دار است که بعدها در آن تغییراتی داده‌اند؛ برای نمونه‌، دهانه میانی در شبستان جنوبی‌، بلندتر و بزرگ‌تر شده است. نمای مسجد نیز دگرگون شده است و قوس‌های مازه‌دار(بیضوی) طاق‌ها به قوس‌های تیزه‌دار (جناغی) تبدیل گردیده‌اند. البته پاکارقوس‌ها (جایی که طاق شروع می‌شود)‌، تغییری نیافته است. هنوز قوس‌های مازه‌دار(بیضوی) کهن‌، در ساختمان دیده می‌شود که نشان دهنده اصالت آن است.

نمای سه بعدی مسجد تاریخانه – مرکز اسناد دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران

پلان مسجد تاریخانه دامغان – از گدار

اگرچه بخشی از ساختمان اصلی بازسازی شده و به طور طبیعی در مدت حدود ۹۰۰ سال خراب شده‌، آن قدر دست نخورده باقی مانده که کیفیت خود را نشان می‌دهد. طرح اصلی آن به سبک صحن مرکزی است‌: یک صحن بزرگ تقریباً چهارگوش و در گرداگرد آن رواق‌هایی با طاق ضربی روی ستون‌های مدور.

صحن این مسجد ۷۲/۲۶ متر طول و۷۲/۲۵ متر عرض دارد که دور تا دور آن را رواق‌هایی فرا گرفته است. بدین ترتیب که ۲۲ دهانه طاق بدین صحن باز می‌شود. ورودی این مسجد‌، از جناح طولی شرق است. پوشش مسجد‌، با طاق‌های گهواره‌ای بر روی قوس‌ها و ستون‌های مستحکم صورت گرفته است. امروزه طاق‌های گهواره‌ای مسجد فرو ریخته‌اند‌، ولی در شکل اصلی قابل مقایسه با طاق‌های گهواره‌ای مسجد جامع فهرج بوده‌اند. برای نگهداری طاق‌ها‌، ستون‌های عظیمی از آجر بر پا شده که توسط قوس‌هایی به همدیگر و به دیوار وصل شده‌اند. بر روی این قوس‌ها نیز دیواری به بلندی یک متر ساخته و سپس طاق گهواره‌ای را بر آن سوار کرده‌اند. قوس‌های بالای ستون‌ها به صورت بیضی از آجر ساخته و در بالا به آرامی شکسته شده‌اند. برای حفظ تعادل و اتصال محکم قوس‌ها به ستون از قطعات چوب استفاده شده است. دهانه طاقی که در مرکز رواق به سمت قبله قرار می‌گرفته‌، از دهانه‌های دیگر عریض‌تر و بلندتر ساخته شده و بیانگر مراحل اولیه شکل‌گیری ایوان در مساجد شبستانی ایران است. بدین ترتیب‌، علاوه بر تداوم سنت معماری دوره ساسانی‌، به مرکز جایی که محراب و منبر در آن قرار دارد، اهمیت خاصی شده است.

در سمت چپ، نمای سه بعدی از کاخ سروستان به چشم می‌خورد و در سمت راست، نمایی از فضای شبستان جنوبی. در مسجد تاریخانه دامغان، همان گونه که دیده می‌شود، نحوه قرار گرفتن طاق‌ها بر ستون‌ها به وضوح متأثر از هنر ساسانی است.

ستون‌های این مسجد‌، مدور به قطر ۱۶۰ سانتیمتر و محیط ۹/۴ تا ۹۷/۴ متر است و ارتفاع آن از سطح زمین تا محلی که طاق بر آن تکیه دارد، ۲۸۴ سانتیمتر و تا پشت بام ۶ متر است. هر ضلع از آجرهای مربع این ستون‌ها ۳۴ و ضخامت آن‌ها ۷/۵ سانتیمتر است که به پیروی از آجرچینی دوره اشکانی و ساسانی، پی در پی به صورت افقی و عمودی روی هم چیده شده‌اند. همچنین، این ستون‌ها به طور کامل قابل مقایسه با ستون‌هایی است که در تپه حصار دامغان‌، از یک کاخ ساسانی خاکبرداری شده است. قسمت پایین برخی از این ستون‌ها‌، (در کاخ ساسانی) که از آجرهای مربع ۳۵ ×۳۵×۸ سانتیمتر ساخته شده‌، نشان می‌دهد که آجرها پی در پی به صورت عمودی و افقی به قطر ۷۹/۱ متر روی هم قرار گرفته‌اند و با دقت در ابعاد آن‌ها، می‌توان اندک تفاوت میان این دو بنا را به خوبی دید.

تصویر بالا، شیوه پارتی کاربرد آجر در ساخت دیوار و ستون را نشان می‌دهد و دو تصویر پایین‌، ستون‌هایی از مسجد تاریخانه را نمایش می‌دهند. آن‌گونه که آشکار است، معماران مسجد تاریخانه دامغان در ساخت بنا از شیوه‌های پارتی بهره گرفته‌اند.

در بخش غربی مسجد‌، بناهای وابسته‌ای وجود داشته که امروزه به طور کامل از بین رفته‌اند؛ از جمله این بقایا می‌توان به یک مناره با مقطع چهارگوش اشاره کرد. مسجد تاریخانه دامغان‌، جزء نخستین مساجد ایران است که در آن، مناره ساخته شده است. این مناره که در کنار مسجد بوده‌، ۵/۶ متر مربع وسعت داشته است. ساخت این مناره می‌تواند به تأثیر از مناره مساجد عراق باشد، هرچند ممکن است آن‌ها خود از معماری دوره ساسانی تأثیر پذیرفته باشند.

در کنار این مناره‌، در دوره سلجوقی‌، مناره دایره‌شکل دیگری ساخته شده که دارای کتیبه‌ای به خط کوفی مشتمل بر آیات قرآنی بوده که به نام بانی آن، بختیار، فرزند محمد در تاریخ ۴۲۰ هجری نام‌گذاری شده است. ارتفاع کنونی این مناره‌، ۲۶ متر است و ۸۶ پله دارد. محیط آن در پایین ۱۳ متر است که کم کم از آن کاسته می‌شود و در بالا به ۸/۶ متر می‌رسد. آجرهایی که در ساختمان این مناره به کار رفته‌، ۴ تا ۵/۴ سانتیمتر قطر و ۲۲ سانتیمتر طول دارند و آجرهایی که در تزیینات خارجی مصرف شده‌، به طول و عرض ۱۷ یا ۵/۱۷ و ضخامت ۵/۳ سانتیمتر است.

مناره مسجد تاریخانه که در سال ۴۲۰ هجری به مجموعه اضافه شد و دارای تزیینات آجری بسیار زیبا به شیوه سلجوقی می‌باشد.

طرح کلی مسجد کاملاً ساده است ولی بیشتر کارشناسان آن را بسیار گیرا یافته‌اند؛ زیرا احساسی از شکوه و زیبایی شاهانه ارائه می‌کند و یکی از با شکوه‌ترین بناهای اسلامی است که بی‌شک، مظهر عظمت و اعتماد و در عین حال، فروتنی است. ساختمان از لحاظ مصالح و سبک به طور کامل به شیوه ساسانی است، حتی آجرچینی شعاعی و ابعاد آجرهای قرمز و خود ستون‌ها شبیه همان طرح‌های کاخ ساسانی است که فاصله چندانی با آن محل ندارد.

ولی چگونه یک بنای ناب ساسانی می‌تواند سخنگوی موثق اسلام باشد؟ تاریخانه‌، با وجود ماهیت نیرومند ساسانی‌اش‌، ساسانی نیست؛ چون ساختار آن با دستاوردهای اسلامی به طور کامل تغییر یافته است. این امر دارای اهمیت فراوانی است‌؛ چرا که نشان می‌دهد شکل بیش از مصالح با فنون معماری منشأ اولیه اثر نیرومند عاطفی آن است. دست کم بخشی از این شکل‌، ناشی از نیازهای عبادی است که مستلزم هیچ تشکیلات یا تشریفات پیچیده‌ای نیست، بنابراین با سادگی محض‌، به خوبی سازگار است.

در تصویر بالا بخشی از شبستان جنوبی مسجد را می‌توان دید که طاق‌های آن به صورت اولیه حفظ شده و از نوع مازه‌دار (بیضوی ) هستند که بیانگر تأثیرپذیری مسجد تاریخانه از ساختمانهای ساسانی به ویژه کاخ‌های سروستان و فیروزآباد می‌باشد.

پایه‌های عظیم تاریخانه که محکم‌تر از حد نیاز بنا است، اعتمادی بیشتر پدید می‌آورد. ضرب آرام طاق‌نماها‌، طاق‌های محکم که با سادگی و صرفه‌جویی طراحی شده، و ارتفاع کمتر ساختمان نسبت به بناهای دوره ساسانی که فروتنی اسلامی را نشان می‌دهد، همه در طرحی از نسبت‌های هماهنگ و اثری با وقار درآمیخته است. بدین سان‌، شکلی حاکی از هدف‌ها و بینش‌های تازه، مکمل عاطفی تاریخانه شده و اثر نوینی بر جای نهاده است. تاریخانه، یکی از اندک بناهای بازمانده از دوره شکل‌گیری هنر اسلامی است و این امر اهمیت آن را دو چندان می‌نماید. متاسفانه، تاکنون پژوهش‌های چندانی پیرامون این اثر ارزنده صورت نگرفته و همین مسأله، بلاتکلیفی در مرمت این بنا را در پی داشته است.

منابع:
سبک‌شناسی معماری ایرانی، محمد کریم پیرنیا، نشر معمار، ۱۳۸۲.
معماری ایران، ا. پوپ، ترجمه غلامحسین صدری افشار، نشر اختران، ۱۳۸۴.
دائره المعارف بناهای تاریخی ایران در دوره اسلامی: مساجد، حوزه هنری، ۱۳۷۸.
گنجنامه، دفتر ششم: مساجد، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ۱۳۸۳.
مجموعه تصاویر آرشیو شخصی نگارنده.