فیروزه

وقتی برای اولین بار به فیلادلفیا نقل مکان کردم، یکی از دوستانم هیجان‌زده مجموعه آثار مارسل دوشان را در موزهٔ هنر فیلادلفیا به من نشان داد: تابلوی «فواره». نمی‌خواهم آن را در اینجا توصیف کنم، چون اگر آن را ندیده باشید، خواندن در موردش از جذابیت اولین مواجههٔ شما با آن‌ها می‌کاهد. من باید مدت زیادی به تابلوی فواره خیره می‌شدم، اما گویی برای یادآوری کار دیگری، که احساسم را نسبت به آنچه این تابلو در خود داشت، کاملاً وارونه کرده بود.

چه چیز واقعاً ترسناکی در این اثر بود؟ خیلی عجیب است، چطور ما می‌توانیم همان‌طور که داریم از چیزی می‌ترسیم، همزمان به نظرمان بامزه یا سرگرم کننده بیاید؛ یا وقتی داریم تابلوی هراس انگیزی را دید می‌زنیم، چگونه می شود فواره‌ای را که در پس زمینهٔ اثر می‌درخشد، تحسین کنیم؟

از آن به بعد دیگر تعجب می‌کردم که چگونه یک نوشته می‌تواند خواننده را با خود درگیر کند، دقیقاً مثل کاری که دوشان با تماشاگر اثرش می‌کند. نمی‌دانم چطور کسی می‌تواند موزه‌ها و گالری‌ها را بگردد تا تصورات شخصی را تکه تکه ببیند؛ اما شاید من یکی بتوانم حین این کار، به صفحه کاغذ به عنوان جایی برای طرح یک اثر پیچیده، مفصل و حتی ناراحت کننده فکر کنم.

—Catie Rosemurgy, author of The Stranger Manual (Graywolf Press, 2010)

من در حال گوش‌دادن به تک‌نوازی پیانو می‌نویسم (تازگی‌ها به ترانه‌های اردوارد گریگ گوش می‌کنم)؛ بعد هرچیزی که دم دستم باشد را برمی‌دارم تا ببینم چه چیزی به ذهنم خطور می‌کند. برای مثال بر سر گور والاس استیونز، از کتاب تاریخ زندگی خصوصی -نوشته پاول وین- نکته‌ای به ذهنم خطور کرد در توضیح این‌که رومیان باستان درباره آن‌چه دوست داشتند روی سنگ‌قبرشان برجسته‌کاری شود، صحبت می‌کردند، و همین‌طور با دیگر مطالعاتم در مورد فیلم‌های سینمایی اولیه و آخرین سال‌های عمر والاس استیونز. این سه منبع الهام با هم ترکیب شدند و یک شعر را پدید آوردند. شما نمی‌توانید ظهور یک شعر شاهکار را به زور تسریع کنید، اما می‌توانید میز تحریری پیدا کنید، در را ببندید و به موسیقی زیبایی گوش فرا دهید. ادامه…

هرگاه به عنوان یک نویسنده کمی احساس غم یا نومیدی می‌کنم، به خودم یک تکلیف هنری می‌دهم؛ کاری که اغلب، عناصر واضح و مطمئن در آن نقش مهمی ایفا می‌کند. مثلاً چند سال پیش، تصمیم گرفتم مجموعه‌ای در مورد موسیقی جامپ بلوز بنویسم. به چندین هزار آهنگ گوش دادم، و در حین این کار، فهرست تنظیم آن را یافتم (بیش از ۱۲۰ برنامه ضبط شده، بیش از ۱۵۰ آهنگ) که تا هفت سی دی هم رسید. موسیقی جامپ که از بیشترِ موسیقی های راک پرتحرک‌تر است، موجب شد حداقل وقتی در مقابل شنوندگان کتابم را می‌خوانم، مورد توجه باشم؛ و نظم و ترتیب آهنگ‌ها در یک آلبوم موسیقی به من یادآوری کرد که هریک از اشعار یا داستان‌های یک مجموعه چگونه اغلب نیاز به هماهنگی با یکدیگر دارند. این کتاب از آهنگ‌های ملایم تِنور (صدای زیر مردانه) موسیقی جامپ که با ساکسیفون یا گیتار یا دیگر سازها نواخته شده، به خوبیِ غزل‌هایی که بسیاری از شخصیت‌ها و موقعیت‌های بانمک را آشکار می‌کند چیزی نمی‌گوید. اما من اغلب این آهنگ‌ها را مثل یک گرامافون سکه‌ای در ذهنم می‌نوازم، و ضرباهنگ و ریتمشان به زبان نوشتاری من راه می‌یابد. ادامه…

من عاشق دوباره خوانی راهنماهای جغرافیایی و حیات وحش هستم، مجلات قدیمی نشنال جئوگرافیک و حتی کتاب‌های درسی زیست‌شناسی، تا وقتی سرعت نوشتنم پایین می‌آید بتوانم با جهش دوباره‌ای آن را‌ از سر بگیرم. همین هفتهٔ پیش، خواندم که چطور عجوزه ماهی که زشت‌ترین ماهی دنیاست، در عرض چند دقیقه می‌تواند به اندازه یک سطل پر، ماده‌ای لزج و قیمتی تولید کند. از میان تمام گیاهان و جانوران عجیب دریایی، عجوزه ماهی از همه نفرت انگیزتر و نخواستنی‌تر است. موجودی که وقتی بچه‌ها او را می‌بینند درجا می‌زنند زیر گریه! اگر این هم برای شناخت او کافی نیست، باید بگویم او تنها ماهی بدون مهره است، و واقعاً می‌تواند خود را به یک برآمدگی بچسباند، بدنش را بیش از اندازهٔ معمول متورم کند و دهان کوچک ماهی‌ای را که جرئت تلاش برای خوردنش را به خود داده، ناگهان از هم باز کند و خود را نجات دهد. شما باشید این جنبنده زیرک و ناقلا را تحسین نمی‌کنید؟ همان‌طور که نشسته‌اید، او را در ذهن خود تصور کنید. حالا داستان خود را بنویسید! ادامه…

یادداشت برندارید! شاید این حرف در تضاد با شهود یا الهام نویسندگی به نظر برسد، اما کمی صبر کنید، توضیح می‌دهم. در اولین پیش‌نویس داستانتان، شما به عنوان یک نویسنده تنها مایه دلگرمی زودگذری می‌یابید؛ و اگر خودتان یادداشتی بنویسید که بعداً نگاهی به آن بیندازید، خواهید دید که مطلبی خام، مبهم و شتابزده نوشته‌اید.

خودم وقتی تمام وقت دارم روی یک قطعه (داستان، رمان، نقد یا هرچیزی) کار می‌کنم، خیلی برایم دردناک است که بیرون از خانه باشم و ناگهان ایده‌ای ظاهراً مربوط به کارم به ذهنم برسد که نمی‌توانم آن را فوراً به نوشته‌ام اضافه کنم. این‌جور وقت‌ها خیلی سخت است که به دفترچه یادداشتتان دسترسی نداشته باشید، اما نظم بزرگ‌ترین معلم است و این کار (نگه داری ایده‌ها در ذهن و فوراً ننوشتنشان) به سرعت برایتان تبدیل به نوعی بازی می‌شود.

من ساخت جملات، بندها (صحنه‌ها و حتی یک فصل کامل کتاب) را در ذهنم طول می‌دهم تا کاملاً شکل نهایی خود را بیابند، بعد به آن‌ها اجازهٔ خروج می‌دهم. یاد گرفته‌ام که اگر آن نکته‌های ننوشته اهمیت و فایده‌ای داشته باشند، وقتی توانستم درست سر کار نویسندگی‌ام (پشت میزم) بنشینم، خودشان به ذهنم برمی‌گردند. اگر هم برنگردند، معلوم است که خرت و پرت‌هایی بوده‌اند که به هر حال باید دور می‌انداخته‌ام.

این نکته‌ها چه دوباره یادم بیایند و چه نیایند، اولین آزمون ارزش‌مندی یک کشف را پشت سر گذاشته‌اند. فکر کنم جایی خواندم که مریلین رابینسون هم همین کار را می‌کند، که اگر درست باشد، تأیید سفت و سخت همان چیزی است که شما می‌خواستید و دنبالش بودید.

—Justin Taylor, author of The Gospel of Anarchy (HarperPerennial, 2011)