فیروزه

مرد جوان روی صندلی جلوی پراید می‏نشیند. در را آرام می‏بندد. تاکسی راه می‏افتد. راننده می‏گوید: «نبستی داداش.» جوان در را باز می‏کند و محکم‏تر می‏بندد. راننده می‏گوید: «نچ» و سریع خم می‏شود روی پای جوان. در را باز می‏کند و محکم‏تر می‏بندد. برمی‏گردد پشت فرمان. می‏گوید: «بهت نرسیده داداش؟ هان؟»

جوان از آینهٔ بقل، دختر صندلی عقب را نگاه می‏کند. دختر به آینهٔ توی دستش نگاه می‏کند و رژ لب صورتی به لب‏هایش می‏مالد. از آینه‏ مرد جوان را می‏بیند و به چشم‏هایش خیره می‏شود. لحظه‏ای بعد مرد موهای بلندش را با پنجه عقب می‏دهد و نگاهش را طرف راننده می‏گرداند. لبخند می‏زند. راننده نگاهش می‏کند و می‏گوید: «نچ.» گویندهٔ رادیو می‏گوید: «در دههٔ بیست تمام فکر مردان داشتن اتومبیلی شیک و همهٔ فکر زنان داشتن پالتو پوستی مجلل بود.»

روحانی پیر که پشت راننده نشسته است از شیشه درختان را نگاه می‏کند که به سرعت حرکت می‏کنند. آهی می‏کشد و می‏گوید: «شکر خدا.»

مردجوان می‏گوید: « تا بیرون از شهر بری چقدر می‏گیری؟»

راننده می‏گوید: «کجا؟ تاکسی‏متر می‏ندازم. هر چی شد همون.» دستمال ابریشمی قرمز را از روی داشبورد برمی‏دارد و عرق گردنش را خشک می‏کند. مرد جوان به نشان تأیید سر تکان می‏دهد و می‏گوید:«حالا مسافرهات رو ببر تا بعد.»

راننده از آینه زن میان‌سال را نگاه می‏کند و می‏گوید: «می‏دونید حاج خانم. اینا نباید یک کاری که می‎خوان بکنن بیان به مردم بگن. بازاری وقتی می‏فهمه، تا صبح ده بار می‏کشه روی قیمت جنس. بعدش اون وقتی که فکر می‏کنه بسه دوباره می‏کشه روش.» زن میان‏سال کنار پیرمرد می‏گوید: «آخرالزمانه برادر.»

دختر جوان آرام می‏خندد. مرد جوان صدایش را می‏شنود. کاغذ کوچکی از کیفش بیرون می‏آورد . بالای صفحه با خودکار آبی خطی حک می‏کند. خطی افقی پر از شکستگی‏های ریز منظم. زیر خط می‏نویسد: «آرام…»

گویندهٔ رادیو می‏گوید: «در اواسط این دهه نخبگان اروپایی که روزی با سودای کار به آمریکا پاگذاشته بودند برای زندگی به اروپا بازگشتند. آنان دیگر نمی‌توانستند کنار جادهٔ زندگی بایستند و حرکت سریع ماشین‌های پول از کنار فقرا را نگاه کنند.»

روحانی پیر می‏گوید: «خوب نخورید. قدیم ما چه کار می‏کردیم؟ سال قحطی رو که یادتون نمیاد. مردم نون نداشتن با آب تریت کنن. صبر کنید همه چیز درست می‏شه.» راننده پشت صف ماشین‏ها می‏ایستد. از آینه زن میان‏سال را نگاه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. می‏گوید: «می‏گن از یکی که افتاده بود توی چاه پرسیدن صبر می‏کنی بریم طناب بیاریم؟ حاجی صبر نکنیم چه خاکی توی سرمون کنیم؟»

جوان آرام را خط می‏زند و می‌نویسد «صبور». روحانی پیر می‌گوید:« مگه الان پول نداری؟ پس چه جوری الان داری زندگی می‏کنی؟» راننده می‏گوید:« امروز دارم. فردا دارم؟ این داشتن با نداشتن چه فرقی می‏کنه؟»

روحانی آه می‏کشد. می‏گوید: «درست می‏شه. توکل به خدا. به حول و قوه‏ی الهی درست می‏شه.» زن رو به راننده می‏گوید: «حاج‏آقا راست می‏گه، برادر. تا بوده از این مشکلات بوده. درست می‏شه.»

دختر جوان به لاک صورتی ناخن‏هایش نگاه می‏کند. چراغ ترمز ماشین جلویی خاموش می‏شود و راه می‏افتد. راننده بوق می‏زند و حرکت می‏کند. می‏گوید: «من قربون حاج آقا برم. صداش از جای گرم در میاد. از روغنِ شیشه‏ای سه تومن که خبر نداره مادر.»

زن می‏گوید: «ظلمه. به خدا ظلمه» و با دست روی پای خود می‏زند. راننده ادامه می‌دهد: «نداریم به جوون می‏گن توکل کن برو ازدواج کن. گیرم ازدواج کرد. شب نون و توکل بخوره؟» و پشت ماشین جلویی می‌ایستد. زن روی پایش می‌زند و لبش را گاز می‏گیرد.

رادیو می‏گوید: «کارشناسان این مهاجرت را سرآغاز بحران سال هزار و نهصد و بیست و نه می‏دانند.»

راننده رو می‌کند به جوان و می‌گوید: «بعد می‏گن چرا جوونا از این مملکت می‏رن. چند تا جوونِ مثل این آقا کار دارن؟» جوان می‏گوید: «بی‏کارها کرم‏هایی پرکارند بر جسد زندگی.» راننده لحظه‌ای به جوان خیره می‌ماند. ماشین عقبی بوق می‌زند و راننده برمی‏گردد پشت فرمان. می‏گوید: «قربون آدم چیزفهم. مرد اگر کار نداشته باشه می‌میره. جسد می‏شه.» و ماشین را راه می‏اندازد. جوان کاغذ دیگری از کیف درمی‏آورد و می‏نویسد: «شاعران کرم‏هایی پرکارند بر جسد زندگی». دورش خط می‌کشد و می‌اندازد توی کیف. دختر جوان موبایلش را در می‏آورد . از لیست تماس‌های اخیر شمارهٔ «گُلم» را انتخاب می‌کند. می‌نویسد: «خواب نمونی تنبل. تنبل‏ها کرم‏هایی هستند که جسد این جهان را می‏خورند!» و یک صورتک لبخند به آخر پیام اضافه می‏کند.

راننده لحظه‏ای پشت ماشین جلویی توقف می‏کند. بعد نگاهی می‏اندازد به ردیف ماشین‌های کناری که خالی شده است. دست می‏اندازد توی فرمان و با چند نیش‏گاز از پشت ماشین‏های جلویی در می‏آید. مسافرها چندباری به جلو و عقب رانده می‏شوند. گاز می‏دهد تا سریع به جلوی ماشین‌ها برسد. روحانی پیر به عقب رانده می‏شود و قبل از این که عمامه از سرش بیافتد با دست نگهش می‏دارد. راننده برای این که توی چالهٔ میان آسفالت نیفتد دست می‏اندازد توی فرمان. لحظه‏ای زن میان سال تکیه‏اش را می‏دهد به پیرمرد روحانی و دختر جوان می‏افتد روی زن. رژ لبش لکهٔ صورتی محوی روی چادر سیاه زن می‏گذارد. دختر با ناراحتی می‏گوید: «آقا چه کار می‏کنید؟»

پیرمرد روحانی حرفی نمی‏زند و زن میان‏سال تکیه‏اش را از او می‏گیرد. می‏گوید: «مادر بذار کارشو بکنه. رانندگی توی این شهر مشکله.» راننده همچنان گاز می‏دهد تا از صف ماشین‌ها بیرون بیاید.

رادیو ادامه می‏دهد: «بعد از بحران دیگر خبری از مهمانی‏های هر شبه نبود. صف‏های سوپ خیراتی هر روز شلوغ تر می‏شدند. هر روز بر تعداد بی‌کاران افزوده می‌شد. مردم جمهوری‌خواهان را مقصر می‌دانستند.»

راننده می‌گوید: «صبر کنید. کار ما هم به اینجا می‏کشه. شب دراز است و قلندر شاشو.» مرد جوان زیر کلمهٔ صبور می‌نویسد: «ایستاده در صف» و زیرش می‌نویسد: «سوپ خیراتی»

دختر می‌گوید: «پیاده می‌شم.» ماشین می‌ایستد. دخترک پیاده می‌شود و دویست تومان می‌دهد. راننده می‌گوید: «دویست و پنجاه می‌شه» دختر می‏گوید: «من همیشه این راه رو می‏رم و میام.» راننده می‌گوید: «نرخش همینه خانم. کلی تو ترافیک بودم.» دختر پنجاه تومان دیگر می‌دهد. غر می‌زند و می‏رود. راننده ماشین را راه می‏اندازد و می‌گوید: «اگه قرار باشه همین پنجاه تومن رو از تو نگیرم که روزگارم سیاهه.» مرد جوان «صبور» را خط می‌زند و می‏نویسد: «نگران.»

روحانی می‌گوید: «نباید ناشکری بکنیم. ا‌ن‌شاءلله صاحب اصلی‏مان میاد همه چیز حل می‌شه.»

زن دست‌هایش را رو به سقف می‏گیرد و می‏گوید: «الهی آمین.»

راننده می‌گوید «هی» و همراهش تمام نفسش را بیرون می‌دهد. دستش را می‏کوبد روی فرمان. می‏گوید: «خدا کنه بیاد.» و نگاهی به دو دختر با مانتوی صورتی می‏اندازد که کنار خیابان منتظر تاکسی ایستاده اند.

روحانی می‌گوید: «میاد آقاجان. میاد.»

راننده می‌گوید: « دیروز میاد. امروز میاد. فردا میاد. نمیاد. میاد.» از آینه دختران کمر باریک را نگاه می‏کند که هر لحظه کوچک‏تر می‏شود. مرد جوان چشم‏های راننده را نگاه می‏کند و بعد توی آینه دخترها را می‏بیند. روی کاغذ می‏نویسد «منتظر».

زن می‌گوید: «برادر نذار روزگار کفرت رو دربیاره. معلومه که میاد.»

مرد جوان دویست تومان به راننده می‏دهد و می‌گوید: «ممنون. خیلی ممنون.» راننده می‌گوید: «مگه نمی‏خواستی بری بیرون از شهر؟» مرد جوان می‏گوید: «منصرف شدم.» راننده ماشین را نگه می‌دارد.