از سیزده سالگی «یادداشتهای آلبر کامو» را میخواندهام. کلماتش صمیمیترین و باوفاترین دوستان من شدهاند. در خلال پروژههایم سراغ یادداشتها میروم، هر وقت فکر کنم دارم مسیرم را در کار یا زندگی گم میکنم یا هر وقت که واقعاً دارم با تنهاییِ نوشتن میجنگم. من به طور خاص عاشق یادداشتهای میان سالهای ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۲ کامو هستم و نیز مجموعهٔ «نوشتن پر شور»[۱] که من اولین و مهمترین درس ادبیاتم را از آن گرفتم: هنر تاب ِ دلیل ندارد.
—Patricia Engel, author of Vida (Black Cat, 2010)
—
[۱] Youthful Writings