ایتالیا (ویتوریو دسیکا) کارگردان: دسیکا، فیلم‌نامه: چزاره زا وایتنی، بر مبنای رمانی نوشته لوییجی بارتولینی. فیلم‌بردار: کارلو مونتوری، موسیقی: الساندرو چیکونینی بازیگران: لامبرتو ماجورانی، لیانلا کارل، انتسو استایولا و النا آلیتری، سیاه و سفید ۹۰ دقیقه.
– کارگر بی‌کاری به نام «آنتونیو» (ماجورانی) سرانجام به عنوان اعلان چسبان استخدام می‌شود. او به زودی با مشقت و گرو گذاشتن ملافه‌های خانه، دوچرخه‌ای تهیه می‌کند و مشغول می‌شود اما پس از چندی دوچرخه را می‌دزدند. حالا «آنتونیو» که با خطر از دست دادن کار رو به رو است همراه پسرش «برونو» (استایولا) برای پیدا کردن دوچرخه تمام شهر را زیر پا می‌گذارد. سرانجام وقتی در جستجوها به جایی نمی‌رسد، تصمیم می‌گیرد یک دوچرخه بدزدد.
– گذشت زمان، این فیلم مشهور دسیکا را که تا سال‌ها منتقدان دنیا آن را در زمره بهترین فیلم‌های تاریخ سینما به شمار می‌آوردند، عجیب کهنه کرده و نشان داده که برای زنده باقی ماندن فیلمی که به تمام دوره‌ها تعلق داشته باشد تنها استفاده از بازیگران غیر حرفه‌ای، کار در خارج از استودیو، استفاده از نور طبیعی برای فیلم‌برداری و چند عامل شناخته شده دیگر مکتب نئورئالیسم کافی نیستند. حالا، البته آثار دسیکا به خاطر تعلق به دوره‌ای تاریخی و همگونی اوضاع اجتماعی با حرکتی هنری و در نهایت رمانتیسمی با رنگ غم غربت روزهای خوش گذشته (کدام روزهای خوش؟) جذابند اما دیگر خوب به نظر نمی‌آیند؛ یعنی گذشت زمان نشان می‌دهد که آن آثار (پس از جنگ جهانی دوم) از قبل دقیقاً نوشته می‌شدند. بازیگران شان آن قدرها هم غیر حرفه‌ای نبودند،… و در کل فیلم‌هایی بودند متعلق به یک مؤلف که باید آن را با میزان‌های کلاسیک سینمای داستان‌گوی شخصیت‌پرداز سنجید و این را هالیوود در همان سال‌ها خیلی زود درک کرد و بازسازی دزد دوچرخه را با هم‌کاری گرانت پیشنهاد کرد. البته هم‌چنان باید اذعان داشت که به دلیل همان همگونی که اشاره شد دزدان دوچرخه فیلم مهمی بوده و هست.
